Ο Δημήτρης (για τον Άλκη):
«Καμία φορά τον λυπόμουνα που τον έβλεπα έτσι μόνο… του ‘φερνα και καμιά γκόμενα, αλλά αυτός γελούσε:
“Στη γενιά μου, μου έλεγε, για να αγαπήσουμε τις γυναίκες, θα ‘πρέπε να ‘χουν κάποιες προδιαγραφές θανάτου. Αυτές οι κότες που μου κουβαλάς εδώ, τι προδιαγραφές έχουνε;”
Να σου πω την αλήθεια περίμενα ότι κάπως έτσι θα τέλειωνε…»
Οι σχέσεις:
«Ακόμη και όταν μία σχέση πήγαινε να εξελιχθεί σε μία τυπική σχέση, ή θα έπρεπε να την εγκαταλείψω ή θα έπρεπε να την μπολιάσω με στοιχεία φιλμικά ή λογοτεχνικά, για να την αναβαθμίσω και στη συνέχεια να μπορέσω να τη ζήσω… αλλιώς δεν είχε ενδιαφέρον για μένα. Αυτό οδηγεί, αν θέλεις, σε μία σχιζοφρένεια, αλλά είμαι σχιζοφρενής, και τι έγινε;»
Κάποια φοβερη αγγελία:
«Ζητείται καταθλιπτική νεράιδα, γυναίκα-βαμπίρ, κλεπτομανής πιερότος και κοινός τσαρλατάνος για αντιεξουσιαστικές δολοπλοκίες στο φως του φεγγαριού»
Η πτώση:
«Γλιστράς μέσα σου και είναι σαν πέφτεις με αλεξίπτωτο. Μετά κρατάς την αναπνοή σου και πηγαίνεις χωρίς να αντιστέκεσαι. Και θυμάσαι όλους αυτούς που έκαναν το ίδιο πριν απο σένα. Όλους αυτούς που πέταξαν στο κενό κάτω απο ένα λευκό αλεξίπτωτο. Ένα μάτσο κορόϊδα και χαμένους χωρίς μέλλον, δουλειά και ηλικία που κυνηγάνε ακόμα ένα όνειρο με γυναικείο όνομα. Θα έχω λοιπόν καλή παρέα απόψε....»
Ένα τραγούδι για το τέλος:
3 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Νικολαΐδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου