το ανεξόφλητο γραμμάτιο του Bridges ή η δικαίωση του Dude

Η βραδιά των Οσκαρ του 1999 έμεινε αξέχαστη από την αυθόρμητη (;) παράσταση του έκπληκτου Ρομπέρτο Μπενίνι, ο οποίος τινάχτηκε σαν κλόουν στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο. Η έκπληξη σε εκείνα τα Οσκαρ όμως δεν ήταν η παρουσία του Μπενίνι ανάμεσα στους νικητές, αλλά η απουσία του Τζεφ Μπρίτζες από τους επίσημους προσκεκλημένους της βραδιάς. Η ερμηνεία του στον «Μεγάλο Λεμπόφσκι», στην καλύτερη ταινία της χρονιάς όπως αποδείχτηκε στο πέρασμα του χρόνου, δεν είχε συμπεριληφθεί καν στην πεντάδα των υποψηφιοτήτων. Εντεκα χρόνια μετά, ο Μπρίτζες, ο Dude (μάγκας) του «Μεγάλου Λεμπόφσκι», που έγινε καλτ φαινόμενο στην Αμερική, ήρθε στην επικαιρότητα των βραβείων με μια τηλεταινία: το αξιοπρεπές και ταυτοχρόνως αδιάφορο «Crazy Heart», με το οποίο δεν θα ασχολιόταν κανείς εάν δεν είχε τον Μπρίτζες για πρωταγωνιστή.

Ο χθεσινός Dude των αδελφών Κοέν μπαίνει στην αποψινή τελετή των Οσκαρ με ένα ανεξόφλητο γραμμάτιο ανά χείρας. Παράλληλα, καταδεικνύει μια μεγάλη αντίφαση που χαρακτηρίζει το Χόλιγουντ των ημερών μας. Σήμερα που το «Αvatar» φαντάζει σαν μια ψηφιακή ταφόπλακα για τον κινηματογραφικό ηθοποιό του μέλλοντος, ο 57χρονος Μπρίτζες μάς υπενθυμίζει πως το σινεμά είναι πρωτίστως κατάθεση ψυχής αληθινών ανθρώπων. Το «Crazy Heart» (όπου ενσαρκώνει έναν φανταστικό τροβαδούρο της κάντρι, που μέρα με τη μέρα βυθίζεται στο αλκοόλ) είναι μια ταινία στην οποία αποδεικνύει την ωριμότητά του. Η ερμηνεία του βαθαίνει το χαρακτήρα αποκαλύπτοντας τον άνθρωπο πίσω από το στερεότυπο του γκρεμισμένου ειδώλου. Το μυστικό του είναι απλό: παίζει το ρόλο ενός αποτυχημένου με απόλυτη φυσικότητα και όχι ναρκισσιστικά......................................................................